|
|
|
• |
WIEŚ |
• |
• |
• |
• |
• |
OKOLICA |
• |
• |
• |
• |
• |
• |
• |
LUDZIE |
• |
• |
• |
• |
ZBIORY |
•  |
• |
• |
• |
• |
FOLKLOR |
• |
• |
KONTAKT |
• |
• |
|
Oznaczenia: nowe aktualizacja |
|
|
|
 |
 |
|
|
|
Biogram Stanisława Kuliszaka z Przylepek  |
 |
powstaniec wielkopolski, ksiądz, społecznik
Urodzony dnia 22 września 1882 r. w Przylepkach, w powiecie śremskim, w parafii Żabno; z ojca Jana, oberżysty, i matki Agnieszki z domu Musiał. Dość późno zaczął uczęszczać do gimnazjum, najpierw w Śremie w latach 1897/8, a potem od października 1898 w Gnieźnie, jako wychowanek tamtejszego konwiktu arcybiskupiego. Krótko przed egzaminem maturalnym wydalony w roku 1906 z niemieckiego gimnazjum za prace w tajnych organizacjach, przysposabia się do egzaminu maturalnego w Berlinie, gdzie równocześnie na uniwersytecie jako hospitant słucha przez semestr letni w roku 1907 wykładów filozofii. Egzamin maturalny zdaje jako eksternista 13 września 1907 w Poznaniu, w niemieckim gimnazjum Augusty Wiktorii obecnie zwanym im. Karola Marcinkowskiego.
Przez zimowy semestr 1907/8 studiuje teologię św. na uniwersytecie wrocławskim, a od 1 maja 1908 począwszy w Seminarium duchownym w Poznaniu, kończąc je w Gnieźnie. Po otrzymaniu w dniu 11 lutego 1912 r. święceń kapłańskich pracuje jako wikariusz w Ujściu od 1 marca 1912 do 31 grudnia 1914, gdzie za krzewienie w mieszanej parafii ducha polskiego, dostaje się przed prokuratora niemieckiego. Od wyroku skazującego uwalnia go pobór do wojska w Szczecinie, skąd zwolniony obejmuje 1 stycznia 1915 wikariat w Przemęcie. Poza parafialną pracą działa tam na rzecz powstania wielkopolskiego, za co zaborca niemiecki stawia go przed sąd wojenny, W międzyczasie udaje się z woli arcybiskupa Dalbora do Polaków w okolice Dortmundu. Podczas rewolucji niemieckiej 1918-19 organizuje we Wolsztynie radę robotniczo-żołnierską, a w okolicach Przemętu pierwszych powstańców wielkopolskich.
6 stycznia 1919 roku w kościele, zamiast kazania wygłasza krótki rozkaz: "Po Mszy św. wszyscy byli żołnierze do zbiórki na rynku gotowi do boju o Ojczyznę!"
Wyrusza z nimi w bój o Polskę, pełniąc przez cały czas walk obowiązki kapelana frontu zachodniego w grupie "Leszno". 
1 marca 1923 zostaje administratorem w Zbarzewie, a 1 kwietnia 1924 zostaje mu powierzona nowo utworzona parafia w Nowym Tomyślu. Na tej placówce zmarły kapłan całym zasobem swojej energii organizuje życie parafialne, buduje na miejscu kaplicy piękny kościół parafialny, a w kresowym Miedzichowie urządza nową parafię i również tu stawia świątynię.
Po ośmiu latach wytężonej pracy, której owocem było uporządkowanie spraw nie tylko parafialnych, ale i społecznych w Nowym Tomyślu, zostaje 1 lipca 1932. ks. Kuliszak powołany do Buku, gdzie na razie, aż do śmierci proboszcza śp. ks. kanonika Nizinskiego sprawuje urząd wikariusza-adiutora. Po śmierci tegoż, od 5 grudnia 1932 urzęduje już jako administrator parafii, a od 17 lutego 1933 jako proboszcz.
Tu porządkuje sprawy kościelne. Będącą w budowie szpital-lecznicę wykończa i oddaje na własność Zgromadzeniu Sióstr Miłosierdzia. Dnia 16 marca 1933 zostaje odznaczony przez p. Prezydenta Rzeczypospolitej Krzyżem Niepodległości.
Wrażliwy na niedolę biednych tworzy wydział parafialny "Caritas". Organizuje i wzmaga działalność bractw kościelnych oraz parafialnej Akcji Katolickiej. Walną zasługą proboszcza jest jego czuła i troskliwa opieka nad cudownym obrazem Matki Boskiej Literackiej w Buku. Przez rzeczoznawcę dokonał gruntownego odnowienia obrazu, wszczął starania o uroczyste ukoronowanie go i wznowił zaniechane od przeszło stu lat pielgrzymki do tego cudownego obrazu.

Proboszcz parafii bukowskiej śp. ks. Stanisław Kuliszak zmarł dnia 20 czerwca 1939 r. w 57-ym roku życia, a w 27-ym kapłaństwa. Jeszcze w święto Bożego Ciała mimo nadwątlonego zdrowia celebrował w upale uroczystą procesję. Po skończonej oktawie, chorego na serce przywieziono do szpitala SS. Elżbietanek w Poznaniu, gdzie mimo troskliwych zabiegów zmarł. Spoczywa na cmentarzu św. Rocha w Buku.
Ks. Stanisław Kuliszak jako duszpasterz odznaczał się inicjatywą społeczną (był członkiem wielu towarzystw społecznych w tym Towarzystwa Powstańców i Wojaków w Nowym Tomyślu) i mrówczą pilnością około życia religijnego, gorącą i ofiarną miłością ojczyzny, w dowód czego został odznaczony: Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.
|
|
|
|
|